คาร์ลอตตาจำใบหน้าใครไม่ได้เลยแม้แต่ใบหน้าของตัวเอง สำหรับเธอ ใบหน้าของมนุษย์ไม่ใช่สิ่งที่ไว้ใจได้ แต่เป็นเหมือนหอคอยสีเทาๆ ที่สร้างความหวาดกลัวและสับสน 1% ของมนุษย์ทั้งหมดมีอาการเช่นเดียวกับเธอ นั่นก็คือพื้นที่ในสมองส่วนที่ประมวลผลใบหน้านั้นมืดบอด ในภาพยนตร์เรื่องนี้ วาเลนทีน รีเดิล นักประสาทวิทยาจะเดินทางเข้าไปในสมองของคาร์ลอตตา ที่เต็มไปด้วยมนุษย์ ความฝันที่แจ่มแจ้งชัดเจน และความผิดปกติบางอย่างที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ เขาค่อยๆ มองเห็นวิธีแก้ปัญหาอันยอดเยี่ยมและน่าพิศวงของเธอ โดยคาร์ลอตตาพยายามจะว่ายไปตามกระแสน้ำที่เต็มไปด้วยมนุษย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งวันหนึ่งเธอตัดสินใจละทิ้งโลกแห่งมนุษย์เหล่านั้นด้วยเรือที่เธอสร้างขึ้นเอง หลังจากที่ได้ออกค้นหาอย่างไม่หยุดหย่อน ในที่สุดเธอก็สามารถเข้าถึงใบหน้าของตัวเองได้โดยใช้ศิลปะเป็นสื่อ และรู้สึกว่าได้ว่าตัวเองหาทางกลับไปสู่เพื่อนมนุษย์สำเร็จแล้ว